Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010

Ο Χάρος κι η χαρά

Ο Χάρος κι η χαρά
Έχουν την ίδια ρίζα
Κι αν είμαστε στη πρίζα
Είναι για τον παρά

Στον έρωτα ανυπακοή
δηλώνουμε γελώντας
Μα πάντα απορώντας
Τι να ναι η ζωή

Στη πόλη όλοι ζούμε
Μα θέλουμε την εξοχή
Λέμε πως ζούμε κατοχή
Στο χάος σα γυρνούμε

Γελούμε στη πολιτική
άλλοι, αδιαφορούμε
ρουσφέτια αναζητούμε
κάνουμε κριτική

Χωρίς παρά και όνειρα
Το φέσι ως τ΄ αυτιά
Σχέδια μόνον στα χαρτιά
βουτάμε τα βρομόνερα….

m@gior
22.1.2010

Εδώ Πολυτεχνείο

Τριανταέξη χρόνια τώρα
Ήρθε της σύνταξης η ώρα
Γι αυτούς που προχωρήσαν

Νοέμβρης , Νομικής ταράτσα
Νεανικά ήταν τα μπράτσα
Που σπρώξανε τα τάνκς

Άλλοι μικρόφωνα αρπάξαν,
Και τα Ερτζιανά ταράξαν
Εκεί Πολυτεχνεία ...

Εδώ όμως Βαλκάνια!
Πολιτικά ζιζάνια
Που τ΄όνειρο ξηλώσαν

Κι΄ έμεινε η δόλια η σημαία
Να φέρεται απ’ τη νεολαία
το ξεπλυμένο μπλε…

Στάλες αίματα γεμάτη
Δάκρυα έρχονται στο μάτι
Και θύμησες πικρές

Στους νέους να θυμίζουν
Οι σφαίρες δεν γυρίζουν
Που πέσανε εκεί

Μολότοφ θεατρίνες
φωτίζουν τις βιτρίνες
Χορεύουν οι φωτιές…

Ψωμί Παιδεία Ελευθερία
Επίκαιρα είναι και τα τρία
Και θάναι για καιρό…

m@gior
17.11.2009

Νοέμβρης 2008

Πώς να ξεχάσεις,
Τον καιρό που ζούμε
Τα σκάνδαλα, τη κρίση
Το αίμα που θα δούμε.

Και πρόεδρο
Εκλεγμένο, πολέμους
ετοιμάζει, και τον ασκό ανοίγει
με άγνωστους ανέμους

Ασφάλειες κινδύνων
Πουλούν στην εσπερία
Και χώρες καταργούν,
Μοιράζουν υστερία

Τα τάνκς και τα κανόνια
Δεν είναι μακαρόνια
Η Βέμπο μας τραγούδησε
Πριν εβδομήντα χρόνια

Κανόνια οικονομικά
Που έρχονται, ακούω
Εργάτες τρέχουνε παντού
Γι αυτό δεν υπακούω,

Σε Νόμους οικονομικούς
Που δείχνουν βελτιώσεις
Και όνειρα μοιράζουνε
γεμάτα αλλοιώσεις….

Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010

Χάρτινο καίκι

Λόγια σκαλίζω στο χαρτί
Και φτιάχνω ένα καΐκι

Στη θάλασσα με μια ευχή
Το ρίχνω με μεράκι

Στη Χιό τη μαστιχόνησο
Να πιάσει να φορτώσει

Κι από την Πριγκηπόνησο
Έλληνες για να σώσει

Ψάρι από την Ικαριά
Λάδι απ΄ την Μυτιλήνη

Και υφαντά από τη Νιό
Να παντρευτώ εκείνη .

Τι είναι ο ποιητής ;

Λένε πολλοί, μα τι είναι ο ποιητής ;
Γιατί γράφει, γιατί ανησυχεί ;
Μήπως αυτός θα είναι ο κριτής
του πόλεμου που σύντομα θα ηχεί ;

Είναι ο ποιητής σαν τον μετεωρολόγο
Προβλέπει τον καιρό με ακρίβεια
Με όπλο του, μόνον τον λόγο
ν’ αλλάξει δεν μπορεί, το αίμα και τη βία

Όμως σ’ αυτούς που τον διαβάζουν
Ανοίγει δρόμους φωτεινούς, αλήθεια
Και όταν οι άσχετοι, γι΄άλλα τυρβάζουν
Φέγγει στο αύριο, φέρνει βοήθεια….

Σαν τα κύματα της Θάλασσας...

Κύματα οι άνθρωποι στριμωγμένοι σε γενιές
Έρχονται στα βράχια με φούρια
Και έκπληκτοι σκάζουν σε αφρούς
Πληγώνοντας τον χρόνο-βράχο.

Ακάματοι, θαρραλέοι οργανώνονται στο κύμα τους
Λες και μπορούν να το αλλάξουν
Λυσσαλέα αντιπαλεύουν τον άνεμο
Που τους σπρώχνει στη στεριά.

Κι αυτός ο άνεμος, αδιάφορος , φτιαγμένος
από ήλιο και στριφογύρισμα της γης
επιπόλαια, δίχως σχέδιο θαρρείς
Σπρώχνει δικαίους κι αδίκους στο τέλος τους…

Είναι η ελλάδα μας...

Ελλάδα είναι το γαλάζιο
είναι η Στέλλα της Μελίνας
είναι η Πλάκα της Αθήνας
και η γεύση της ρετσίνας

Ζεϊμπέκικο είναι ,του Τσαρούχη
Απ΄το μπουζούκι του Τσιτσάνη
Είναι ο καφές μας στο φλιτζάνι
Και ο μεζές από το τηγάνι

Είν΄ το χταπόδι με το ούζο
Και ο ψαράς μέσα στη βάρκα
τα καράβια και τα μπάρκα
τα ρεμπέτικα στα πάλκα

Είν΄ οι κρυφές ακρογιαλιές
Οι χιονισμένες κορυφές
Είναι ο Πέτρος της Μυκόνου
Το «δι ευχών» ενός διακόνου…

Η Ταυτότητά μας

Έχουμε αέρα , θάλασσα
Έχουμε ιστορία

Δεν έχουμε οργάνωση
Δεν έχουμε πορεία

Στα δύσκολα είμαστε μαζί
Και στη κονόμα χώρια

Είναι μικρό το μαγαζί
Γεμάτο στεναχώρια…

Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2010

My Way by Frank Sinatra

Και τώρα, που το τέλος ζυγώνει
και βλέπω την αυλαία να πέφτει
Φίλοι μου, θα σας πω τι με πληγώνει
όταν με κοιτώ στον καθρέφτη।

Έζησα μια ζωή γεμάτη
ταξίδεψα σε κάθε δρόμο
και ακόμη περισσότερο απ΄ αυτό
το έκανα με τον δικό μου Νόμο.

Τύψεις ; Είχα μερικές
αλλά και πάλι, λίγες οι άξιες λόγου
έκανα αυτό που έπρεπε
στο θέατρο του παραλόγου.

Σχεδίασα την κάθε μου πορεία -
το κάθε μου βήμα, σε ασήμαντο δρόμο
και ακόμη περισσότερο
το έκανα με τον δικό μου Νόμο.

Ναι, υπήρξαν φορές, μπορώ να τις μετρήσω
που δάγκωσα περισσότερο από ότι μπορούσα να μασήσω
αλλά στο τέλος, όταν αμφέβαλα
το δέχτηκα , τ΄ απέβαλα
το αντιμετώπισα και στάθηκα ορθός
και το έκανα με τον δικό μου Νόμο.

Αγαπήθηκα, έκλαψα γελάστηκα
το μερτικό μου χόρτασα
ανέβηκα αλλά δεν κουράστηκα
γελώντας, το δάκρυ μου σκούπισα.

Σκέπτομαι, έκανα όλο αυτό
και μπορώ να πω, αδιάντροπα
Ω όχι, Ω όχι, όχι εγώ.
Το έκανα όπως εγώ νόμιζα.

Tί είναι ο άνθρωπος; Ποιο το ιδανικό;
αν όχι ο εαυτός του – είναι τότε μηδενικό.
το να νοιώθει αυτά που λέει
και όχι στα γόνατα να κλαίει
το τέλος μου, δείχνει πως έχασα
αλλά το έκανα με τον δικό μου Νόμο…

m@gior
11.1.2009

Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2010

Η συμβουλή

Θα ζήσεις με ελάχιστα
Αν δεν ψελλίσεις μάλιστα….

Θα καταλήξεις στ΄ άχρηστα
Αν δεν τους φέρεις τ’ “άριστα”…

m@gior
23.12.2009

Χώρα της συστολής...

Το μηδέν είναι παρόν
Και μέσα μας και γύρω

Δεν έχω χέρια να κρατώ
Κεφάλι για να γείρω

Κοιτάζω την πατρίδα μου
Δεν την αναγνωρίζω

Ιδανικός Αυτόχειρας
Δανείζομαι να ζω

Το αύριο είναι αδειανό
Βιβλίο δίχως σελίδες

Ελλάδα πια της συστολής
Χώρα χωρίς ελπίδες

Τόπος της ξένης επιβουλής
νόθα Δημοκρατία

Αίμα στο μεροκάματο
ήρωας χωρίς αιτία

Για όλα μια δικαιολογία
Φταίει η Τουρκοκρατία….


m@gior
28 Οκτωβρίου 2009

Άθως

Ειν΄ένας κόσμος αυτόνομος
Ειν΄ενας κόσμος άλλος
Κει που ψυχανεμίζεσαι
Μικρός είσαι η μεγάλος

Κει που η πέτρα τιθασεύεται
Κει που η ψυχή υποφέρει
το σώμα αγωνίζεται
στο Δίκαιο συνεισφέρει

Το γόνυ κλίνω Δέσποτα
Σε τέτοια αγιοσύνη
Στην καθημερινότητα
Γυρνώ χωρίς βιασύνη…

Εάλω η Πόλη

Νοτισμένες οι πέτρες του κάστρου
κοιτάν το Βόσπορο ψυχρά
χρόνια που έδυσε το φως του άστρου
αιώνες τώρα, σιγήσαν τα πυρά

Κι καμπάνα βγαλμένη από χρόνια
Στο ναό του Θεού τη Σοφία
Με το μπρούτζο της χυμένο κανόνια
Και στολίδι στων στρατών τα λοφία

Στα κομψά ρεστοράν κει στο Πέρα
χαζεύουν οι πελάτες τα ήρεμα νερά
ευωδιά γιασεμιού στον αέρα
ξεράθηκε το αίμα, ξεπλύθηκε γερά…

m@gior 29.5.09

Δυό πόνους έχει η ζωή...

Δυό πόνους έχει η ζωή
Της γέννας, του θανάτου
οι θρόνοι δυό της μοναξιάς
της κορυφής, του πάτου.

Άρχοντας ήμουν κάποτε
Στις στολισμένες σάλες
Και τώρα μόνος κάθομαι
Στις παγωμένες σκάλες

Με τρόπο ρίχνω το παλτό
Στον τενεκέ σα σκέπη
Κι ότι βρεθεί φαγώσιμο
Μπαίνει στη μέσα τσέπη

Μέρα τη μέρα νικητής
Πως έφτασα στ΄ανείπωτα
Εγώ ο Δον – Κιχώτης
Του αγχωμένου τίποτα…

m@gior
5.12.2009

Εύγα να πάρεις ΕΒΓΑ

Όλοι οι παλιοί θυμόμαστε
Τα παγωτά της γειτονιάς
Χωνάκι κρέμα παγωτό
Ξυλάκι σοκολάτα

Καραμανλής πρωθυπουργός
Ο Γέρο - Γιώργος Κέντρο
Σε μια Ελλάδα ερείπιο
Που είχε όμως νιάτα

Πέστε μου, πόσα άλλαξαν
Σε όλα αυτά τα χρόνια
Τα ίδια τα ονόματα
Στην ίδια την Παράτα

Μπουρλότο τώρα η ΕΒΓΑ
Κοιτάει τους πολιτικούς
Που εύκολα υπόσχονται
Τις Άλπεις στην Ακράτα…..


m@gior
14.9.09

Μα τι λαός είμαστε εμείς ;

Μα τι λαός είμαστε εμείς
Που καίμε το πρωί και χτίζουμε το βράδι
Σπουδές και μπίζνες κρύβουμε, καλά μες στο σκοτάδι
Και να μην νοιάζεται κανείς…

Μα τι λαός είμαστε εμείς
Που ακούμε υποσχέσεις και φουσκωμένα λόγια
Και αδιάφοροι τα γράφουμε, σε ξένα ημερολόγια
Και να μην νοιάζεται κανείς…


Μα τι λαός είμαστε εμείς
Παράγουμε μολύνοντας, βρωμίζουμε γελώντας
Τον τόπο που μας δόθηκε, όλοι αδιαφορώντας
Και να μην νοιάζεται κανείς…

Magior 18.7.07

My Way - Greek Translation

Όπως εγώ νόμιζα…

Και τώρα, που φτάνει το τέλος
Και βλέπω την αυλαία να πέφτει
Φίλοι μου, θα το πω καθαρά
Θα πω ότι νομίζω βέβαιο

Έζησα μια ζωή γεμάτη
Ταξίδεψα σε κάθε λεωφόρο
Και ακόμη περισσότερο απ΄ αυτό
Το έκανα όπως εγώ νόμιζα

Τύψεις ; Είχα μερικές
Αλλά και πάλι, λίγες οι άξιες λόγου
Έκανα ότι είχα να κάνω
Και τα κατάφερα ,χωρίς εξαίρεση

Σχεδίασα κάθε πορεία που μου έλαχε -
Με προσοχή το κάθε μου βήμα σε ασήμαντα δρομάκια
Και ακόμη πιο πολύ
Το έκανα όπως εγώ νόμιζα.

Ναι, υπήρξαν φορές, είμαι σίγουρος το ήξερες
που δάγκωσα πιο πολύ από ότι μπορούσα να μασήσω
αλλά στο τέλος, όταν αμφέβαλα
Το δέχτηκα και τ’ άφησα
Το αντιμετώπισα και στάθηκα ορθός
Και το έκανα όπως εγώ νόμιζα

Αγαπήθηκα, γελάστηκα και έκλαψα
Χόρτασα – το μερτικό μου στη χασούρα
και τώρα, καθώς τα δάκρυα κοπάζουν
Το βρίσκω τόσο αστείο.

Σκέπτομαι, έκανα όλο αυτό
Και μπορώ να το πω, χωρίς ντροπή
Ω , όχι. Ω όχι, όχι εγώ.
Το έκανα όπως εγώ νόμιζα.

Tί είναι ο άνθρωπος; Τι του ανήκει;
Αν όχι ο εαυτός του – τότε είναι ένα μηδενικό.
Το να λέει αυτά που πράγματι αισθάνεται
Και όχι να παρακαλεί γονατιστός.
Ο απολογισμός δείχνει πως υπέφερα
Και το έκανα όπως εγώ νόμιζα…

Αμαρυνθος 2009

Αμάρυνθος 2009

Κάνε Θεέ μου να γενεί
σαν η ψυχή μου βγαίνει
Να παίζει ο Νίκος στη γιορτή
Μινόρε και ντουζένι

Ο Σπύρος στο μπουζούκι του
Παπάδες κατεβάζει
Κι ο Χρήστος στη κιθάρα του
Με τα θεριά τα βάζει

Οι νότες να στοιχίζονται
Φαντάρια σε στρατώνα
σα βάρκες να λικνίζονται
σα γυναικός λαγόνα

Ντουέτο μπαίνει ή Αρετή
Σε δεύτερες και πρώτες
Παίζουν τα τέλια τους καημούς
για εργάτες και αγρότες

Και δώστου τα μαγειρευτά
και πίττες, και εντράδες
Μπάζει η ζωή μας ευωδιές
Και η καρδιά νταλκάδες…

m@gior
5.12.2009

Ο Μικρασιάτης

Ο MΙΚΡΑΣΙΑΤΗΣ

Τι κι αν περάσανε αδελφέ, χρονάκια εκατό
Πονά διπλά η δαγκωνιά από το ερπετό

Ταξιδιώτες με τη βία, σε ματωμένο Τούρ
Τουρκόσποροι για τους εδώ, για τους εκεί Γκιαούρ

Τη μια το δεκατέσσερα, ξανά το εικοσιδυό
Γλυκό το βιός π’ αφήσαμε, τόδαμε ρημαδιό

Στο παγωμένο αντίσκηνο με πόδια πληγωμένα
Εγώ νοιαζόμουνα για σε , και συ για μένα

Κι από την Πόλη εξόριστοι χρόνους σαρανταπέντε
Θαρρώ ήταν το πενηνταδυό, ξανά το εξηνταπέντε

Δύο γενιές ξοδέψαμε και χτίσαμε παλάτια
Μα σαν μυρίσει Ανατολή, δάκρυ κυλά απ’ τα μάτια

Τραγούδια γράφτηκαν για μας, και ήρθανε σαν δώρα
Καλδάρας για τη σύνθεση, στίχοι του Πυθαγόρα…


magior