Δυό πόνους έχει η ζωή...

Δυό πόνους έχει η ζωή
Της γέννας, του θανάτου
οι θρόνοι δυό της μοναξιάς
της κορυφής, του πάτου.

Άρχοντας ήμουν κάποτε
Στις στολισμένες σάλες
Και τώρα μόνος κάθομαι
Στις παγωμένες σκάλες

Με τρόπο ρίχνω το παλτό
Στον τενεκέ σα σκέπη
Κι ότι βρεθεί φαγώσιμο
Μπαίνει στη μέσα τσέπη

Μέρα τη μέρα νικητής
Πως έφτασα στ΄ανείπωτα
Εγώ ο Δον – Κιχώτης
Του αγχωμένου τίποτα…

m@gior
5.12.2009