Στου Ζώρζ Μπατέ*

Στου Ζώρζ Μπατέ τον καφενέ
φεύγει η ζωή μου άδικα
πίνω το ούζο ρεφενέ
κάτω στα λεμονάδικα.

Γιώργη μου, πιάσε ένα καλό
να στρώσω το κεφάλι
βλέπω τις βάρκες στο γιαλό
κι εγώ, παιδί χαμάλη.

Ζωή, πολύ μ΄ αδίκησες
με στρίμωξες, δε νίκησες.

Καράβια ονειρεύτηκα
και μπάρκα σ΄ άλλες χώρες
καμιά χαρά δε γεύτηκα
μόνο βροχές και μπόρες.

Ν΄ ακούσω θέλω μια πενιά
ένα αργό χασάπικο
τις αδικίες του ντουνιά
να σβήσω στο αράπικο.

Ρίχνω τα κόκκαλα για εξάρες
μα δε μ΄ αφήνουν οι κατάρες

Ο Κηρομύτης , ο Δελιάς
ας παίξουν με ρεγάλο
για το φουρό μιας κοπελιάς
έχω καημό μεγάλο….

m@gior
9.5.2012

Χαμάλης = Τουρκικά hamal = φορτοεκφορτωτής
Ρεγάλο = Ιταλικά regalo = δώρο
Αράπικο = χασίς από την Αίγυπτο
Κόκκαλα = ζάρια
Κερομύτης – Δελιάς = Σπουδαίοι ρεμπέτες της εποχής 1930-1940


O μεγάλος ρεμπέτης του Πειραιά Γιώργος Τσωρός από τα Μέθενα, γνωστός ως Γιώργος Μπάτης ή Αμπάτης, από τους πρώτους «μάγκες» και ρεμπέτες του Πειραιά, άνοιξε το 1931 «έναν καφενέ», το «Ζώρζ Μπατέ», στο οποίο σύχναζαν πολλοί από τους μάγκες και τους ρεμπέτες της εποχής.

Όμως όπως μας αφηγήθηκε (2010) ο 90 χρονος έμπορος Δ.Ν. που έζησε την περιοχή, αφού είχε μαγαζί εκεί, το 1937 οι παράγκες έπιασαν ξαφνικά φωτιά. Κι η πυροσβεστική του Δήμου αντί να ρίξει νερό, έριξε πετρέλαιο, και κάηκαν ολοσχερώς. Είπαν τότε ότι ο Μεταξάς ήθελε να διώξει από κει ρεμπέτες και χασισοπότες, οι οποίοι συχνά δημιουργούσαν επεισόδια κι αυτό και έγινε.

«Ολως τυχαίως» η πυρκαγιά κατέστρεψε την πλατεία Καραϊσκάκη και τα Λεμονάδικα, και μεταξύ των άλλων ξεσπιτώθηκαν και οι μάγκες, ρεμπέτες και χασισοπότες. Αλλωστε και το τραγούδι του Παπάζογλου για ένα τέτοιο περιστατικό μιλάει.

Ετσι τα ΛΕΜΟΝΑΔΙΚΑ μεταφέρθηκαν ανάμεσα Καμίνια και νέο Φάληρο, στην αρχή της Πειραιώς, δίπλα στις γραμμές του Ηλεκτρικού -εκεί που θα οικοδομηθεί το νέο κτήριο της Ραλλείου - όπου έμειναν ως τις 15-3-1965, οπότε και μεταφέρθηκαν στην Κεντρική Λαχαναγορά Αθηνών-Πειραιώς στο Ρέντη.

Από το koutouzis.gr

Ο Στέλιος Κηρομύτης ( 1908-1979)γεννήθηκε στου Βάβουλα τη γούβα στον Πειραιά. Καταγόταν από ευκατάστατη οικογένεια. Από το 1923 γνωρίζεται με το Μάρκο Βαμβακάρη, με τον οποίο γίνονται καλοί φίλοι μετά το 1925, όταν, όντας φαντάρος στον Πειραιά ο Μάρκος, συχνάζει στο ίδιο καφενείο όπου πήγαινε και ο Κηρομύτης, για «να εξασκηθεί» στο μπουζούκι. Στα 1934 η πρώτη ρεμπέτικη κομπανία υπό το Μάρκο Βαμβακάρη, εμφανίζεται επαγγελματικά πλέον στη μάντρα του Σαραντόπουλου στην Ανάσταση στον Πειραιά. Σε αντίθεση με άλλους ρεμπέτες, ήταν πάντα άψογα ντυμένος και με την τελευταία λέξη της μόδας, γι' αυτό και του κόλλησαν το παρατσούκλι «αριστοκράτης».
Ο Ανέστος Δελιάς (το πραγματικό του όνομα ήταν Αναστάσιος Δέλλιος) ή Ανεστάκι ή Αρτέμης (1912- 1944) ήταν οργανοπαίκτης (μπουζούκι), συνθέτης, στιχουργός και τραγουδιστής του ρεμπέτικου τραγουδιού. Το 1935 έγραψε το δημοφιλέστατο τσιφτετέλι "Μες στης Πόλης το χαμάμ", που ηχογραφήθηκε σε αυθεντικές εκτελέσεις με Παγιουμτζή, Παπαϊωάννου.