Ποιητικοί Ραδιο-ερασιτεχνισμοί

Βραδάκι οι λάμπες μου μπλεντίζουν
πους-πουλ, δυο οκτακόσια επτά
ραδιοπειρατής ετών δεκαεπτά
τι αναμνήσεις απόψε μου χαρίζουν.

Το χάλκινο πηνίο αγκαλιάζει
τη δύναμη που βγαίνει στα μεσαία
και έξοδος με σύρμα στη κεραία
το δίπολο, τη φτώχεια μας αλλάζει.

Σασί αλουμινένιο από τη στράτζα
πυκνωτές και αντιστάσεις κολλημένες
να φέρουνε ελπίζαμε ερωμένες
στον τοίχο, η Βρανά Σπεράτζα.

Με ψάχνουνε, μα δεν με βρήκαν πάλι
να κρύψω τον πομπό δεν το αντέχω
οι φίλοι μου, μου είπαν να προσέχω
όλα τα φταίει το ξερό μου το κεφάλι.

Ενίσχυση, ε σε σε ογδοντατρία
και δυο ποτενσιόμετρα στο πλάι
στο τηλέφωνο μια δεσποινίς γελάει
το παίζει μεγαλόσχημη κυρία.

Περάσανε τριανταπέντε χρόνια
που είχα το μικρόφωνο στο χέρι
Κορυδαλλός καλεί το Περιστέρι
πριν πέσουν στα μαλλιά τα χιόνια.

Απόψε το ασύρματο τηλέφωνο χτυπά
θα είναι ο γιός μου απ την Αγγλία
νέα γενιά, την στείλαν παραλία
και προδομένη ζει, σε χρόνια χαλεπά…


m@gior
8.10.2013